Ama sonra şöyle der:
“İzlerken bedenim titredi. Kalbim sıkıştı. Nedenini bilmiyorum, ama etkilendim.”
Bu nasıl mümkün?
Aile dizimi, sadece katılımcılar için değil, izleyiciler için de şifalıdır.
Çünkü dizim alanı bir “kolektif enerji alanıdır.”
Bu alanda olan herkes – aktif ya da pasif – sistemle rezonansa girer.
Bert Hellinger bunu “sessiz tanıklığın gücü” olarak adlandırır.
Gözlemci sistemin dışındaymış gibi görünse de, aslında enerjetik olarak alanın içindedir.
Gözlemci, olaylara müdahale etmeden tanık olma haliyle sistemin görünmeyen düğümlerini açar.
Yani bir şey söylemeden, yapmadan, sadece fark ederek bile katkı sağlar.
Franz Ruppert’in çoklu benlik teorisine göre, insanın içinde farklı “ben” katmanları vardır:
– Travmatize olmuş ben
– Hayatta kalmaya çalışan ben
– Gözlemleyen ben
Gözlemleyen ben, yaşananları dramatize etmeden sadece izleyen kısımdır.
Ve bu kısım, travmanın çözülmesinde çok kritik bir roldedir.
Dizim çalışmaları sırasında gözlemci olan kişi, aslında kendi sistemindeki gözlemleyen beni harekete geçirir.
Bu bilinçli farkındalık hali, hem başkasının sistemine saygı gösterir hem de kişinin kendi içsel dönüşümünü başlatır.
Kulağa çılgınca gelebilir ama bilim de bunu destekliyor!
Kuantum mekaniğinde “gözlemci etkisi” denen bir kavram vardır.
Bir parçacığın davranışı, sadece gözlemlendiği için değişebilir.
Yani gözlem eylemi, sonuca etki eder.
Bu kavram aile dizimi alanında metaforik olarak şöyle yansır:
Bir olaya sadece tanık olmak, onu dönüştürmeye başlayabilir.
Çünkü gözlemci, dışarıdan müdahale etmese de farkındalığıyla alanın titreşimini değiştirir.
Sadece bilim değil, kadim öğretiler de bu durumu tanımlar:
• Budizm'de "şahitlik hali" — düşünceleri sadece izlemek.
• Sufizm'de "murakabe" — Allah’ın huzurunda sessiz ve dikkatli bir bekleyiş.
• Zen öğretisinde — hiçbir şey yapmadan “olma” hali.
Aile diziminde gözlemci olmak, tüm bu öğretilerle paralel bir bilinç durumuna benzer.
Hiçbir şey yapmamak bir eylemdir.
Ve bu eylemsizlik, alanın merkezine yankı yapar.
Gözlemciler sık sık şöyle geri bildirim verir:
“Ben sadece izledim ama kendimle ilgili bir şey çözüldü.”
“Kendimi temsil etmeyen bir çalışmayı izlerken içimde bir şey oturdu.”
“O kişi benim teyzemdi sanki, ama hiç tanımıyorum.”
Çünkü kolektif travmalar bireysel farkındalığa temas ettiğinde, biz de içsel sistemimizde yankısını hissederiz.
Ayrıca gözlemci olmanın bir başka güçlü yönü daha var:
Yargısızlık.
Gözlemci, yorum yapmadan izlemeyi öğrenir.
Bu da danışanla, temsilciyle ve sistemle saygılı bir mesafe kurmasını sağlar.
Bu mesafe ise şifa için en gerekli boşluktur.
Dizim çalışmalarına düzenli katılan gözlemciler, kendi hayatlarında da dönüşüm yaşadıklarını belirtirler.
Bedenleri hafifler, içlerinde açıklayamadıkları bir rahatlama olur.
Bazıları ise, sistemlerindeki bastırılmış duyguların izleyici olarak da açığa çıktığını fark eder.
Bu yüzden aile dizimine katılmak için mutlaka danışan olmak gerekmez.
Sadece orada bulunmak bile şifa başlatıcı olabilir.
Çünkü bazen...
“Sadece tanık olmak, en güçlü eylemdir.”
Aile dizimi sadece yapanı değil, göreni de dönüştürür.
Gözlemci olmak pasif değil, yüksek frekanslı bir katılımdır.
Bazen bir kelime etmeden, sadece bir gözlemle;
alan değişir, sistem rahatlar, ruh şifalanır.
Çünkü her sistemin ihtiyacı şudur:
Görülmek.
Ve gözlemci, sessizce görendir.